Gedicht over de zonnewende

Zonnewende
(Gedicht uit de bundel “Vertrouwde stemmen” van G.J. ter Mull)

De bloem valt af, het blad gaat kleuren,
Van groen naar geel, of stemmig brons,
De zonneglorie is vervlogen,
Het is een boodschap, ook voor ons.

In stilte fluisteren de bomen,
Van weemoed en vergank’lijkheid,
Ons feestkleed gaat nu ras verdwijnen,
Straks gaan we naar de wintertijd.

Ik zie de spin haar herfstdraad maken,
Een zilverweb in najaarszon,
Dat ik in alle jaargetijden,
Van al dat schoons genieten kon.

De storm steekt op, het herfsttij nadert,
Ze zoekt naar spel, de woeste held,
Vindt prooi in de verlaten bossen,
Wat niet gehard is wordt geveld.

De mist en lage nevelslierten,
Belagen de omfloerste zon,
Soms gaat ze schuil voor vele dagen,
Omdat ze het niet winnen kon.

Het kerstfeest nadert en de aarde,
Wordt met een sneeuwtapijt bedekt,
Daaronder wacht het nieuwe leven,
Dat straks weer hoopvol wordt gewekt.

Een boerderij ligt in de verte,
Zo ongerept in’t boerenland,
Wat prenten van konijnen, reeën
En voedsel zoekend een fazant.

De tijd van inkeer en bezinning,
Reeds eeuwen, voor de boerenstand,
Om straks de taak weer te aanvaarden,
De zware arbeid op het land.

Och, werd mijn rust’loos voorwaarts jagen,
Met de sneeuwlaag toegedekt,
Zodat dit keerpunt de bezieling,
Weer voor het nieuwe voorjaar wekt.

Bezinning rond de zonnewende,
Wijst ons weer nieuwe taken aan.
Zoals de zon herrijst, mijn krachten
Een stimulans om voort de gaan.