‘s Morgens om kwart voor acht vertrokken uit Ruurlo. Eerst richting Lochem, Goor naar Delden gereden waar we de A1 op zijn gegaan richting Berlijn. Bij Maagdenburg zijn we afgeslagen richting Leipzig en Dresden. Even voorbij Dresden zijn we de grens overgegaan bij Hrensko in Tsjechië. Het was daarna nog maar even rijden via de plaats Jetrichovice voordat we in Srbská Kamenice aankwamen, waar we ondergebracht werden in een prachtig appartement van het pension Vstaré Krame. De appartementen waren boven het infocenter (‘particulier VVV’) en door een verschrikkelijk vriendelijke dame werd ons gelijk verteld in goed Duits waar we moesten zijn en waar we de sleutels konden krijgen van het pension. Om 16.00 uur ontmoetten we onze reisleiders/gidsen Gea en Theo Marsman, die ons uitnodigden in het restaurant van pension Vesna tegenover het infocenter om kennis te maken met iedereen. We bleken de eersten te zijn, maar al gauw kwamen de anderen ook. In totaal waren we met een groep van 8 mensen, dus samen met Gea en Theo 10 personen.
Nadat iedereen binnengedruppeld was hebben we een eindje gewandeld
in de omgeving om al vast een idee te krijgen. Bij een camping net buiten
het dorp volgden we een stukje het riviertje de Kamenice tot het punt waar
de rotswanden stijl omhoog rezen en het riviertje in een kloof verdween. Vlakbij
was recentelijk een ontzettend groot stuk zandsteen boven uit de rotswand
afgebroken en neergestort aan de oever. Het had de bijnaam ‘Waterman’
gekregen.
Het viel op dat de herfst hier al wat verder was dan in Nederland. ’s
Avonds hebben we in het restaurant van pension Vesna heerlijk gegeten.
Gisterenavond dus met z’n allen gegeten, erg gezellig en veel eten voor weinig geld, dwz een volledige maaltijd met wijn voor nog geen € 8,- per persoon, dat is bijna voor niets. Vandaag om 8.00 uur opgestaan en met z´n allen ontbeten om half negen bij Vstaré Krame een restaurant zo’n 200m verderop in het dorp. We kregen een lunchpakketje mee voor onderweg ook alweer ruimschoots voorzien van allerlei dingen zoals boterhammen, chocolade, tomaat, komkommer en drinken. We begonnen in het dorp en volgden een stukje de weg richting Jetrichovice tot we bij de ‘blauwe wandelroute’ kwamen en zijn toen rechtsaf geslagen en wat omhoog gegaan richting Ceská Kamenice een plaatsje verderop. De wandeling was erg variërend eerst door het bos dan weer langs weilanden en akkers. Ook kwamen we langs enkele van de vele bunkers die in dit gebied door de Tsjechen voor de 2e wereld oorlog aangelegd waren ter verdediging tegen de Duitsers. Langs de route was ook een bunker ‘gerestaureerd’ met informatie over de verschillende types. Overal staan kleine boerderijtjes waar hard gewerkt wordt voor het bestaan, ook op zondag. Net voor de plaats Ceská Kamenice kwamen we langs een verlaten Kolchoz waarvan zo te zien alleen de zagerij nog in gebruik was. In Ceská Kamenice hebben we koffie gedronken en geld gepind. Hier waren al weer veel gebouwen prachtig gerestaureerd. We zouden van daaruit met de trein een eindje verder gaan maar omdat we dan anderhalf uur zouden moeten wachten werd besloten om dan toch maar te gaan lopen. We volgden de ‘gele route’ die eerst de Kamenice stroomafwaarts volgde en daarna door de bossen naar het stationnetje van Rabštein. Rabštein is een uitgebreid complex nabij Janska waar de Duitsers in de 2e wereldoorlog ondergrondse gangen aangelegd hebben voor een complete fabriek voor vliegtuigmotoren. Het station maakte hier ook deel van uit en een groot rangeerterrein met lichtmasten ‘in the middle of nowhere’ zijn hiervan getuigen (best luguber om te zien). Er waren echter een paar mannen bezig de rails door te snijden, zo te zien voor verkoop als schroot. De wandeling ging daarna eerst verder richting een meer waar we even rondgekeken hebben en daarna via het dal ‘Olešnicka’ naar het dorp Janska waar we de ‘gele route’ vervolgden langs de hellingen van de Stražišté al klimmend door het bos en langs open velden richting Srbská Kamenice. Op deze hellingen schijnt veel wild voor te komen en op een bepaald moment leek het zelfs dat we gemzen zagen, maar dat bleek niet zo te zijn. Aan het eind volgde er nog een steile afdaling door een kloof en beneden was een bron in het gebied genaamd ‘Arba’ net buiten Srbská Kamenice. Het was een fikse wandeling van ruim 20 km en zeer variërend. ‘s Avonds zijn we weer samen uit eten geweest maar nu bij Vstaré Krame, hetzelfde restaurant verderop langs de weg waar we in de ochtend ontbeten.
We ontbeten elke ochtend samen en steeds op een andere locatie. Deze keer was dat bij Basta, het pension waar Lianne en Gerda een kamer hadden. Vandaag zijn we naar Vysoká Lipa gewandeld een route door het nationale park, een fantastische mooie route met mooie plekjes. De route begon net als de vorige dag door de weg richting Jetrichovice te volgen tot de kruising met de ‘blauwe route’ waar we dit keer linksaf zijn gegaan. De route ging omhoog en dan weer omlaag door bossen en soms langs een weide. We bekeken ook nog een bunker van binnen, die zo te zien nog wel eens gebruikt werd. Nadat de route afdaalde naar de Kamenice kwamen we aan bij een verlaten nederzetting met restanten van een stuwdam en een watermolen, Grundmühle of Dolsky Mlyn genaamd. In Vysoká Lipa aangekomen hebben we koffie gedronken in een restaurant en zijn toen naar het roversnest Šaunštejn geweest hoog boven op een rots. We moesten met trapjes en ladders omhoog wat voor sommigen niet altijd even leuk was. Het uitzicht was prachtig en er waren Nederlanders aan het abseilen wat leuk was om te zien. De wandeling ging toen weer terug naar Vysoká Lipa waar we in het zelfde restaurant weer wat gebruikt hebben. Daarna hebben we de terugreis aanvaard langs de voet van de Ružovský Vrch (Rosenberg ), waar we op kompas hebben gelopen om op hoogte te blijven, wat moeilijk is omdat de gebaande paden meestal omhoog of omlaag gaan. We hebben tegen het eind ook nog gekeken naar overblijfselen van pekovens waar vroeger pek gemaakt is. Daarna ging het via grasland omlaag naar Srbská Kamenice. In totaal hebben we zo’n 23 km gelopen, een fikse wandeling in acht genomen dat we regelmatig stegen en daalden. ‘ s Avonds weer met z´n allen gegeten, dit keer weer bij Vesna.
Na opnieuw ontbijt bij Basta tegen 9 uur vertrokken, eerst met de auto naar Bynovec waar we de auto’s hebben geparkeerd en zijn begonnen aan onze wandeling, een achtlus lopen langs de rivier de Elbe. Eerst door het bos waar je vanaf steile rotsen/kliffen regelmatig doorkijkjes had naar beneden op de Elbe en er hing nog nevel en wolken in het dal wat mooie plaatjes opleverde. Een eindje verder konden we Decin al zien liggen. Voor dat we in Decin aankwamen daalde de route af via het stadspark van weleer met onder andere een vijver, bruggetjes en een gebeeldhouwd doodshoofd. Decin (Tetschen) is een vrij grote plaats aan de Elbe in het noorden van Tsjechië. We hebben hier wat rondgekeken en koffie gedronken in een restaurant, die eruit zag als de brug van een boot. Daarna zijn we naar Schlosz Tetschen gelopen voor een bezichtiging van de rozentuin en de onder restauratie zijnde gebouwen. Toen ging het weer terug door het bos maar nu we hebben we een andere lus genomen iets verder verwijderd van de Elbe. We hebben ook nog een kijkje genomen op een voormalig Sudeten Duits kerkhof, dat nu geannexeerd is door Tsjechen. Verder langs de route was er ook nog een korte klim naar een natuurlijke ‘brug’ (overspanning door een rots) de Slunecná Brána. Daarna zijn we verder gewandeld naar de auto waar we tegen 17.00 uur waren en we terug zijn gereden naar Srbská Kamenice. We hebben ons gauw gedoucht, want om half zeven moest er worden gegeten bij Vstaré Krame. Dit omdat we ‘s avonds een diavoorstelling over het Nationaal Park te zien kregen die om half negen begon in het infocentrum. Veel van onze wandelingen maakten we in dit Nationalpark Böhmische Schweiz oftewel Národní Park Ceské Švýcarsko.
Deze ochtend als gewoonlijk weer om half negen gegeten, maar nu weer bij Vstaré Krame. We vertrokken vanuit Srbská Kamenice net voorbij de kerk naar boven. Het zou een gemakkelijke trip zijn en dat was het ook want we hebben niet veel geklommen. Eerst hebben we door het bos gelopen waar we overal paddestoelen tegen kwamen. Ook worden er door de Tsjechen overal naar paddestoelen gezocht voornamelijk naar boleten. Op het punt waar we de asfaltweg van Srbská Kamenice naar Ružova overstaken stond een uit steen gehakt kruis. Dit kruis heeft het verhaal van een marskramer die op deze plek z’n collega doodde en als boetedoening het kruis plaatste en beloofde voor de weduwe te zorgen (of het soms om haar ging wordt niet vermeld). Na wat zoeken kwamen we op de ‘blauwe route’ uit die we daarna verder volgden. Tegen half twaalf kwamen we in het dorpje Arnoltice aan waar we in een soort winkeltje (eetcafe) koffie en thee gedronken hebben, ook de plaatselijke bevolking kwam er eten. Ik geloof niet dat ze het erg konden waarderen dat alle stoelen door ons bezet werden. In het dorp zelf hebben we nog even rondom de kerk gekeken naar de afgebeelde kruisweg. Daarna ging het weer verder en al gauw gingen we het bos weer in. De route daalde af in de vallei van de Sucha Kamenice en dat betekend droge Kamenice langs smalle paadjes en langs steile rots wanden. Halverwege zijn we gestopt om te lunchen. Hier hebben we een vuurtje gemaakt en wat van ons afval verbrand. Toen ging het weer verder richting Elbe waar we nog langs een uit de rotsen gehakte bank kwamen en daarna aan het eind een stevige klim richting restaurant Belvedère. We hebben de kliffen langs de Elbe gevolgd met mooie uitzichten. Hier zijn we elkaar even kwijt geweest maar al gauw hadden we elkaar weer gevonden. Toen ging het weer verder richting Belvedère waar we met een aantal thee hebben gedronken. Theo was met Harry en Marijke alvast liftend naar huis gegaan. Theo ging de auto halen om de rest van ons terug te brengen naar Srbská Kamenice. Eerst zijn we nog naar een uitzichtpunt (hoog klif) aan de Elbe gelopen. Daarna weer verder gegaan langs de ‘rode route’ door het bos richting Bynovec waar we de vorige dag onze auto geparkeerd hadden. Hier heeft Theo ons opgepikt met zijn auto en ons terug gereden naar Srbská Kamenice waar we met elkaar nog wat gedronken hebben zoals we iedere avond deden. De gelopen afstand zal zo´n 20 km geweest zijn. ’s Avonds opnieuw lekker gegeten maar ditmaal bij Basta, boven bij de kerk en daarna nog wat gedronken bij Vesna het restaurant tegenover ons appartement.
Na het ontbijt bij Vstaré Krame kwam er om kwart over negen een busje waarmee we naar het dorpje Liska werden gebracht, wat al behoorlijk hoog ligt. We zijn eerst na een korte klim naar een basaltbult/berg (685,6 m) gewandeld met de naam Zlaty vrch. Hier zijn basalt kolommen te zien van wel 30 m lang, die vroeger onder andere gebruikt werden voor oeverbescherming van rivieren in Nederland. Daarna ging het weer een eindje terug waarna de beklimming van de Studenec begon via een met basalt geplaveide weg. De Studenec is 736,5 km hoog en op het hoogste punt staat een ijzeren uitkijktoren waar je niet meer op kan omdat hij doorgeroest is. Bovenop de berg hebben we onze naam in het Gipfelbuch geschreven en zijn toen weer teruggegaan naar beneden. Het was een hele klus omdat er naar een alternatieve route gezocht werd, maar die was niet te vinden dus zijn we maar weer dezelfde weg teruggelopen naar beneden. Het ging met een grote lus om de berg heen en het was een lange afdaling naar het plaatsje Studeny waar we wat gegeten hebben. Het was al ruim in de middag voordat we onze wandeling hervatten. Het ging nu door bos en langs rotswanden over een smal pad en langs het riviertje Chribska Kamenice (Pavlino dal). Ergens in het midden hebben we ons lunchpakket opgegeten in het bos. Daarna ging het weer verder naar beneden en kwamen we uiteindelijk bij een camping uit even ten zuiden van Jetrichovice. Om te voorkomen dat we over de weg terug moesten lopen naar Srbská Kamenice maakten we wat omtrekkende bewegingen. Eerst klommen we bovenlangs de camping en daarna moesten we de Chribska Kamenice nog een paar keer oversteken. Het water stond wat hoger dan anders wat betekende dat we een aantal keren door het water moesten wat wel weer komisch was. Gelukkig was iedereen niet echt nat geworden en het was wel een leuk avontuur. Na een tijdje kwamen we op de grote weg en moesten we toch een aantal kilometers over het asfalt lopen. Halverwege nog in een in de rotsen uitgehakte kapel gekeken. Thuisgekomen zijn we nog even met de auto naar Rabštein geweest. Dit is een uitgebreid complex nabij Janska waar de Duitsers in de 2e wereldoorlog ondergrondse gangen aangelegd hebben voor een complete fabriek voor vliegtuigmotoren. ’s Avonds hebben we in het restaurant Romance, een echt Tsjechisch restaurant, gegeten.
Na het ontbijt bij Vstaré Krame begonnen we de laatste wandeldag met toeristische min of meer verplichte hoogtepunten. We reden naar het plaatsje Hájenky waar we de auto geparkeerd hebben bij een huis. Van hieruit wandelden we richting Kamenice waar we met een boot de rivier zouden afvaren. Maar omdat het ’s nachts gevroren had en het nog vroeg in de morgen was werd besloten dat we dit gebeuren later in de middag zouden doen omdat het dan wat warmer zou zijn. We zijn toen aan de overzijde van het riviertje met een pittige klim verder gelopen naar Mezná waar we even gestopt zijn voordat we weer verder gingen naar de Pravcická Brána. Eerst een vrij vlakke route maar daarna een behoorlijke klim door het bos naar een hoogte van 441,5 m. Het duurde ongeveer een uur voordat we boven waren. Onderweg hebben we halverwege even gestopt om een plek te bekijken waar duizenden jaren geleden waarschijnlijk holbewoners hebben gewoond. Daarna ging het verder omhoog naar de natuurlijke overhangende brug de Pravcická Brána . Van verre konden we de berghut al zien liggen in mooie kleuren geschilderd.
Boven gekomen zouden we van het uitzicht gaan genieten maar alles was afgesloten vanwege werkzaamheden. Dat was jammer. We hebben toen maar ons lunchpakket opgegeten en nog wat rondgekeken. Tegen 13:00 uur was het weer tijd om naar beneden te gaan want we hadden nog een lange wandeling voor de boeg. De route ging dwars door het bos eerst op hoogte blijvend in de richting van het plaatsje Mezn Louka. Onderweg kwamen we langs een rotspunt, Zuckerhut genaamd, het uitzicht over het dal van de Kamenice was prachtig. Na zo’n vier kilometer weken we van de geijkte route af om een stuk af te steken en zijn stukje op het kompas gelopen wat we wel vaker gedaan hebben deze week. Het ging naar beneden richting van het restaurant in Mezná waar we eerder die dag even gerust hadden. Hier hebben we wat gedronken en zijn toen verder naar beneden gelopen naar de Kamenice waar we met de boot ongeveer 500 m stroomafwaarts door een kloof hebben gevaren. Om weer bij de auto’s uit te komen zijn we dezelfde route teruggevaren. De boottocht was fantastisch we hebben er allemaal erg van genoten. Inmiddels was het al aardig laat in de middag geworden dus tijd om naar de auto’s te gaan. We hadden nog een laatste pittige klim voor de boeg om bij de auto’s te komen maar alles liep soepel en om half zes waren we weer thuis moe en voldaan en iedereen heeft het zonder mokken en morren volbracht.
We kunnen allemaal terugkijken op een grandioze week die we zeker te danken hebben aan onze gidsen Gea en Theo. Het was een fijne groep met mensen, gemotiveerd om samen te genieten onder de stimulerende leiding.
Gauw nog samen wat gedronken bij Vesna en toen was het weer tijd om de boel op te ruimen ons te wassen en klaar te maken voor het avondeten.
‘s Avonds weer bij Vesna gegeten en het was natuurlijk weer gezellig. Het was tegen twaalf uur dat we naar huis gingen.
De gewone tijd opgestaan want we zouden een laatste keer met elkaar ontbijten bij Vstaré Krame voordat iedereen zijns weegs zou gaan. Ondertussen was iedereen bepakt en bezakt en klaar om te vertrekken. Na het eten afscheid genomen van onze wandelvrienden. Het was net even over negenen toen we richting Hrensko (grensplaats ) vertrokken.